“لبخندی به رنگ شهادت” کتابی است که “زندگی نامه و خاطرات جوان مومن انقلابی مدافع حرم، پاسدار شهید عباس دانشگر” را در بردارد. این اثر که به همت “مومن دانشگر” و “محسن حسن زاده” تالیف شده، در بیست و هفت فصل، حیات گهربار این شهید مومن و دلیر را روایت می کند و می تواند به عنوان اسوه ای حسنه، برای تمام نوجوانان و جوانان انقلابی مورد استفاده قرار گیرد. فرازهای مختلف زندگی این شهید بزرگوار در کتاب “لبخندی به رنگ شهادت” در اختیار خوانندگان قرار گرفته و در پایان کتاب نیز، تصاویری از برهه های مختلف زندگی وی، قرار داده شده است.
در فصل اول از “زندگی نامه و خاطرات جوان مومن انقلابی مدافع حرم، پاسدار شهید عباس دانشگر”، دوران تولد تا بلوغ وی شرح داده شده و بعد قسمت های مهم زندگی او، به خواننده معرفی می شود. از دوره ی آموزش عمومی پاسداری و فعالیت در کانون های دانشجویی گرفته تا خدمت در دفتر فرماندهی جهادی، هر فصل از زبان راویان مختلفی بیان می شود که نام آن ها به صورت فهرست وار ارائه شده است. “لبخندی به رنگ شهادت” سجایع اخلاقی این شهید بزرگوار را نیز برمی شمرد که گشادی رویی، رازداری و مراقبت از زبان، عشق به اهل بیت و نماز اول وقت، مطالعه و علم پژوهی، ورزش استقامتی، شجاعت و دلیری و عشق به مقام معظم رهبری، تنها بخشی از آن هاست. در این اثر همچنین از آماده شدن شهید برای رفتن به سوریه و دفاع از حرم نیز به تفصیل صحبت شده و وصیت نامه های شهید در کنار دل نوشته ها و یادداشت ها و نامه ی وی به رهبر معظم انقلاب نیز در کتاب گنجانده شده است.

بریده‌ای از کتاب لبخندی به رنگ شهادت
در پیشگفتار این کتاب آمده است: «روح انسان در سایه محبت و مهرورزی شکوفا می‌شود و جوانی فصل زیبای زندگی و مظهر عشق و بندگی است. جوان، جلوه زیبا و صحیفه‌ای از کلمات پاک خداوند است. قلب پاک و بی‌آلایش جوان، دریچه‌ای گشوده به ملکوت است. برای رسیدن به کوی معنویت و عشق، یکی از راه‌ها، دوستی با شهداست. جوانان می‌توانند با بهره جستن از بینش و منش شهدا به وادی پاکی و ایمان قدم بگذارند.»در بخش دیگری از این متن می‌خوانیم: «چه زیباست که با شهدا دوست و رفیق باشیم و در فراز و نشیب زندگی از آن‌ها یاد کنیم و به آن‌ها متوسل شویم تا شهدا همواره از ما دستگیری کنند؛ چراکه آنان همچون چراغی فروزان مسیر کمال را به انسان نشان می‌دهند. با شهادت خود کمال انسان را با زیباترین وجه، در برگ‌های زرین تاریخ به تصویر می‌کشند.»در فصل بیست و چهارم از این کتاب و در بخش وصیت‌نامه شهید عباس دانشگر می‌خوانیم: «خدایا تو هوشیارمان کن، تو مرا بیدار کن، صدای العطش می‌شنوم، صدای حرم می‌آید، گوش عالم کر است... خیام می‌سوزد اما دلمان آتش نمی‌گیرد. مرضی بالاتر از این؟ چرا درمانی برایش جستجو نمی‌کنیم؟ روحمان از بین رفته. سرگرم بازیچه دنیاییم...»

گزیدۀ متن کتاب آخرین نماز در حلب
بعد از دو هفته از شهادتش، ساکش به دستمان رسید. وسایل داخل ساک را یک‌به‌یک دیدم و ساک را کنار اتاق گذاشتم. در نیمه‌های شب ناگاه صدای اذان را شنیدم و از خواب پریدم. ساعت را نگاه کردم، دیدم نیم ساعت به اذان شرعی مانده. هیجان تمام وجودم را گرفته بود. دویدم در حیاط خانه که ببینم صدای اذان از منارۀ مسجد است یا نه. متوجه شدم صدای اذان از داخل خانه است. وقتی خوب دقیق شدم، دیدم اذان از ساک کنار اتاق است. سراسیمه به‌سمتش رفتم و گوشی تلفن عباس را، از داخل ساک برداشتم و نگاهم به آن خیره شد... روی صفحه نوشته بود: «اذان به‌وقت حلب.» یک سالی از شهادت عباس می‌گذرد. هنوز در خانۀ ما صدای اذان در سه نوبت به افق حلب پخش می‌شود. یک بار دست بردم که حذفش کنم، دلم نیامد. با خود گفتم بگذار هر روز ندای الله‌اکبر در خانه طنین‌انداز شود تا مرهمی بر دل باشد.