در این کتاب خاطرات و تحلیل‌های سیدحسن نصرالله درباره‌ی آیت الله بهجت، پدر معنوی حزب‌الله لبنان را می‌خوانید. انقلاب اسلامی ایران که اوج تلاقی عرفان و حماسه بود محدود به مرزهای یاران نماند، و مبارزه و مقاومت در برابر طاغوت به خارج از محدوده جغرافیایی کشور هم رسید. کیست که بتواند منکر موج معنویت و عشق به خدا در بین دلدادگان انقلاب در داخل و خارج از کشور شود؟در این میان نقش روحانیان را در تقویت مبارزات خارج از کشور نباید نادیده گرفت و آیت‌الله بهجت یکی از بزرگترین آنها بود. 

گزیده کتاب پدر معنوی حزب‌الله:

جناب سید شایعهٔ مشهوری دربارهٔ آیت‌الله بهجت (قدس سره) بود که ایشان به پیرمردها (تا چه رسد به جوان‌ها) مژده می‌دهند که دوران ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را درک خواهند کرد. ولی وقتی از خود ایشان در این باره سوال می‌شد ایشان انکار می‌کردند و مشخصا می‌گفتند که وظیفهٔ هر مومنی این است که منتظر ظهور باشد، چه جوان چه پیر. شما در این بارهٔ این موضوع یا مشخصا دربارهٔ خود این قضیه از حضرت آیت‌الله بهجت سوال کرده بودید؟ جواب ایشان چه بود؟

-می‌خواستم به همین هم اشاره کنم. در دیدارهای اولی که به خدمت حضرت آیت‌الله مشرف می‌شدیم برادرانمان از ایشان می‌پرسیدند: «به نظر شما ظهور نزدیک است؟ فرج مولانا صاحب الزمان نزدیک است؟» مثل همهٔ مومنین و شیعیان اهل بیت (علیهم السلام) این آرزوی ما و غایت الآمال است. حضرت آیت‌الله همیشه امیدواری می‌داد ولی وقت تعیین نمی‌کرد. این سیره، همان سیرهٔ اهل بیت علیهم السلام است. می‌گفت: «ان شاء الله فرج نزدیک باشد، رسیدن به آرزو نزدیک باشد، باید منتظر باشیم، باید کار کنیم.» ولی ما هیچ وقت، حتی یک بار، از ایشان نشنیدیم که وقتی را مشخص کنند. حتی تعیین وقت به صورت اجمالی و سربسته هم نداشتند. اینکه مثلا بگویند در کوتاه مدت، در همین نزدیکی‌ها. نه، ابدا حتی این را هم نداشتند.

یک روز یک نفر آمد پیش من و ادعا کرد مطلبی را در این باره با گوش خودش از حضرت آیت‌الله شنیده است. من به حرف‌های این شخص اعتماد داشتم. خیلی تعجب کردم. البته داستان برای خیلی سال پیش است. گفت آیت‌الله بهجت فرموده‌اند: «ظهور امام (سلام الله علیه) در سال ۱۹۹۷ میلادی خواهد بود.» (البته آیت‌الله بهجت سال میلادی نگفته بود) این شخص سال را به میلادی تبدیل کرده و میلادی‌اش را به من گفت. پرسیدم: «مطمئنی؟ محال است که حضرت آیت‌الله بهجت برای ظهور وقت تعیین کنند. این خلاف سیرهٔ علماست، بر خلاف روایت‌هایی است که در نهی از تعیین وقت داریم.» گفت: «مطمئنم، خودم شنیده‌ام.»

کتاب اسرائیلی که من دیدم؛ نه صلح، نه حرف اضافه نوشته عاطف حزین است که با ترجمه وحید خضاب منتشر شده است. این کتاب خاطرات خبرنگار عرب از سفر سال ۱۹۹۶ به شهرهای صهیونیست‌نشین و مسلمان‌نشین فلسطین اشغالی است.

رژیم صهیونیستی بدون تردید بزرگ‌ترین دشمن حالا حاضر ما در صحنه منطقه‌ای (و به یک معنا، در صحنه جهانی) به شمار می‌رود، دشمنی‌ای که تمامی ابعاد و عرصه‌ها را در برگرفته است. این دشمنی نه تنها یک دشمنی دینی و سیاسی، بلکه حتی یک دشمنی ملی است و این باید قاعدتا برای کسانی که به بعد ملی‌گرایانه توجه دارند نیز حائز اهمیت باشد. راه‌های مختلفی برای شناخت این دشمن وجود دارد که به جای خود در حال انجام است، اما شاید یکی از بهترین راه‌ها، بررسی چیزهایی باشد که خود صهیونیست‌ها درباره خود گفته و نوشته‌اند یا کسانی با حضور در بین آن‌ها یا مناطق تحت سیطره‌شان، نوشته‌اند. طبعا مورد دوم، بیشتر شکل سفرنامه یا خاطرات خواهد داشت. و بدیهی است، علاوه بر تامین هدفی که گفتیم، خالی از جذابیت هم نخواهد بود. این کتاب روایت جذاب و تکان دهنده‌ای با خود دارد که برای خواننده بسیار جذاب است.

گزیده کتاب اسرائیلی که من دیدم؛ نه صلح، نه حرف اضافه

انگار طارق بن زیاد دوباره از گور برخاسته و (هنگام ورود به ساحل آندلس) همهٔ کشتی‌ها را آتش زده و خطاب به سربازان لشگرش می‌گوید: دشمن پیش روی شماست و دریا پشت سرتان، راه گریزی هست؟

روزی خواهد آمد که من آن صبح ماه مارس ۱۹۹۶ را فراموش کرده باشم؟ محال است.

هیچ وقت عادت نداشتم که دوشنبه‌ها، زود به محل کارم در نشریه «اخبار الیوم» بروم. همیشه دوشنبه‌ها به خودم دو ساعت خواب اضافه جایزه می‌دادم و بعد، ساعت ۱۱ قبل از ظهر به دفتر نشریه می‌رفتم.

برای اینکه بیشتر، از جایزه‌ام –همان خواب اضافی- لذت ببرم، هرچه تلفن کنار تختم زنگ زد، گوشی را برنداشتم. خصوصا که در تماس‌های این وقت صبح معمولا چیزِ فایده‌داری پیدا نمی‌شود.

ولی وقتی آن روز تلفن همینطور زنگ زد و زنگ زد، و کسی که آن طرف خط بود، هیچ از کارش خسته نشد، تصمیم گرفتم تا صبحم را با دادن چند بد و بیراه شروع کنم، شاید رفیقمان که آن طرف خط بود از سنگ انداختن بین من و جایزهٔ دوشنبه‌هایم دست بردارد.

پشت خط، «محمد عمر» بود، همکارم، تازه کلی هم سرزنشم کرد که چرا دیر جواب داده‌ام. آخرش هم گفت استاد «محمد طنطاوی»، سردبیر نشریه، می‌خواهد دربارهٔ موضوع مهمی‌با من حرف بزند.

وقتی خط را به سردبیر وصل کردند، همانطور که همیشه در برخورد با من عادت داشت، بیش از چند کلمه صحبت نکرد: «پاسپورتت آماده است؟ خب، پس همین الان بیا دفتر چون باید یه سفر بری اسرائیل. خداحافظ!»

حتما دارم خواب می‌بینم! ای وای از دست این خواب هایی که آدم اول صبحی می‌بیند. ای لعنت به این خوابی که الان دیدم. من که دوست دارم بروم ژاپن یا هند. البته اگر خواب مرا برداشت و برد آفریقای جنوبی هم بدم نمی‌آید. شاید کیفم وقتی کاملا کوک شود که خواب، مرا ببرد به ریودوژانیرو یا سائوپائولو.

بخشی از کتاب الی...

هنوز قطعی نشده؛ ولی برای هرگونه آمادگی، فقط شش روز وقت دارم. یا این پنجشنبه می‌روم یا کلاً سفر می‌رود روی هوا و دیگر انجام نمی‌شود. دو ماه طلایی تابستان را با این امید واهی که «ان‌شاءلله آن‌ها می‌آیند» از دست داده‌ام و حالا من مانده‌ام و این یک ماه باقی‌مانده که متأسفانه فقط چهار هفته دارد. هم باید برای سفر اربعین خانوادگی‌مان یک هفته ده روزی کنار بگذارم و هم برای این سفر سنگین جایی باز کنم؛ سفری که با همۀ سفرهای تفریحی و زیارتی و تحصیلی که تا حالا رفته‌ام، فرق می‌کند. همیشه مدیریت سفرها با کس دیگری بوده و من در نقش یک مشاهده‌گر و استفاده‌کننده، کِیفش را برده‌ام. حالا خودم باید برنامه‌ریز و مدیر و هماهنگ‌کنندۀ سفر باشم و درضمن، یادم نرود که برای چه نیتی می‌روم و نقش اصلی‌ام را فراموش نکنم. سفری که اولش یک تعارف معمولی بود، بعد شد اشتیاق، بعد شد نیاز، و یک روز چشم باز کردم و دیدم شده ضرورت. ضرورت آشنایی بیشتر با خانواده‌ای که تمام بهار و زمستان گذشته را به مصاحبه با اعضایش گذرانده بودم. خانواده‌ای صمیمی با سرنوشتی عجیب که اهل نوار غزه بودند و تا چند سال قبل، همان‌جا زندگی می‌کردند، اما بر اثر فشارهای مختلف روزگار، دیگر نتوانسته بودند آنجا بمانند. حالا هرکدام از فرزندان در گوشه‌ای از دنیا دانشجو و محصل بودند و تابستان‌ها تنها زمانی بود که کل خانواده دور هم جمع می‌شدند و می‌شد این کلونی مقاوم ستودنی را کنار هم دید و رصد کرد و از نوع ارتباطشان حرف‌های ناگفته‌ای شنید که از دل هیچ مصاحبه‌ای بیرون نمی‌آیند. می‌دانم که برای بهتر شناختن یک خانوادۀ هلندی بهتر است بروی هلند، برای بهتر شناختن یک خانوادۀ چینی بهتر است بروی چین، ولی برای شناخت خانواده‌ای که وطنشان را ازشان گرفته‌اند، کجا باید می‌رفتم؟‌ خانواده‌ای که هر سال تابستان یک گوشۀ دنیا دور هم جمع می‌شدند را کجا می‌شد پیدا کرد؟ گفتند امسال لبنانیم. این شده که من افتاده‌ام دنبال بلیت و هماهنگی و خواندن مطالب و سفرنامه‌های لبنان. یعنی سفرم همین‌قدر فارغ از مکان است که اگر می‌گفتند بلژیکیم، من الان داشتم بلیت بلژیک می‌گرفتم و سفرنامۀ بلژیک می‌خواندم. هنوز هم معلوم نیست لبنان درست بشود و شاید مجبور بشوم تا تابستان سال بعد صبر کنم که ببینم کجا باید بروم..

اثر حاضر، نخستین جلد از مجموعهٔ دشمن شدید است که به‌صورت درس‌نامه و با رویکرد تاریخ بصیرت‌افزا و رصد جریان حق و باطل و دشمن‌شناسی تدوین شده است. با شناسایی و شناساندن این جریان، ریشهٔ جریانات جاری در سطح بین‌الملل، منطقه و کشور روشن خواهد شد.

اصل و اساس این پژوهش، برگرفته از تحقیقات و دروس تاریخ استاد معظم حوزهٔ علمیهٔ قم، حضرت حجت‌الاسلام و المسلمین مهدی طائب است که به همت محققان ارجمند به‌شکل کنونی آماده شده بود؛ لکن پس از چند نوبت چاپ و بررسی مواردی که نیازمند توضیح بیشتر یا منبع‌یابی دقیق‌تر بودند، چاپ جدید با اضافات و منابع جدید توسط دو تن از فضلای بزرگوار رشتهٔ تاریخ یعنی حجج اسلام آقایان دکتر محمدمهدی حسین‌پور و مجتبی رضایی آدریانی صورت گرفت تا بیش از پیش برای طرح در مجامع علمی مهیا شود.

گزیده کتاب:
پس از استقرار بنی‌اسرائیل در منطقهٔ قدس، دانش‌هایی که آنان در صحرای سینا از موسی آموخته بودند با تجربهٔ عملی همراه شد و مجموعه‌ای از توانمندی‌ها را در ایشان پدید آورد. اگر این توانایی‌ها در راستای تحقق اهداف انبیا به کار می‌رفت، این وعدهٔ خداوند تحقق می‌یافت که فرمود:

(وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ)؛ و ما بر آن هستیم که بر مستضعفان روی زمین نعمت دهیم و آنان را پیشوایان سازیم و وارثان گردانیم.

بنی‌اسرائیل هم توان علمی داشتند و هم تجربه؛ تنها نیاز آنان قرین ساختن معنویت با قدرت بود. قدرت گاهی به‌سمت خواهش‌های نفسانی می‌رود و این با هدف الهی جمع‌شدنی نیست. قوم یهود رفتار حسد و آزمندی به زندگی دنیا شده بودند. (أَمْ یحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَی مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ)؛ یا بر مردم به‌خاطر نعمتی که خدا از فضل خویش به آنان ارزانی داشته حسد می‌برند.

اگر انسان چنان در پی دنیا برود که از خدا دور شود، حرص (سیری‌ناپذیری)، حسد، و ترس او را فرامی‌گیرد. بنی‌اسرائیل تا هنگامی که در مسیر حق و خدا بودند به‌آسانی به حاکمیت دست می‌یافتند؛ چراکه توان اجرا و گسترش آن را داشتند. اما با پیدایش انحراف در بین آن‌ها هرم خواسته‌ها و مفاهیم معکوس شد.

دو. نژادپرستی

یهودیان خود را «قوم برگزیده» می‌دانند و این اعتقاد مقوله‌ای اساسی در آیین یهود است. در «تلمود» آمده است که اسرائیل به دانهٔ زیتون شبیه است؛ چراکه زیتون امکان آمیختن با مواد دیگر را ندارد! از سوی دیگر خداوند نیز در قرآن به برتری دادن آنان اشاره کرده است: (یا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکرُوا نِعْمَتِی الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیکمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکمْ عَلَی الْعَالَمِینَ)؛ ای بنی‌اسرائیل، نعمتی را که بر شما ارزانی داشتم و شما را بر جهانیان برتری دادم به یاد بیاورید.

خداوند بنی‌اسرائیل را بر جهانیان برتری داده بود و عنایت خویش را همواره بر ایشان نازل می‌کرد. خدای متعال نعمت‌ها و الطاف زیادی به آنان عنایت فرمود که از بردگی به قدرت و عزت رسیدند. می‌توان گفت خداوند این نوع و سطح از مواهب را برای سایر اقوام فراهم ننمود و از این جهت بنی‌اسرائیل را بر سایر اقوام برتری داد. بنابراین برتری بنی‌اسرائیل از جهت نعمت‌ها و الطاف ویژه‌ای است که خداوند برای آن‌ها قرار داده، نه برتری نژاد. البته بنی‌اسرائیل در مقابل این‌همه نشانهٔ آشکار از محبت و قدرت الهی، کفران و لجاجت و بهانه‌جویی را جایگزین شکر و عبادت خدا کردند.

(سَلْ بَنِی إِسْرَائِیلَ کمْ آتَینَاهُمْ مِنْ آیةٍ بَینَةٍ وَمَنْ یبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ)؛۴۰۱ [ای پیغمبر] از بنی‌اسرائیل سؤال کن ما چقدر آیات و دلایل روشن برای آن‌ها آوردیم. هرکس پس از نعمت هدایت که خدا به او داد آن را به کفر مبدل کند بداند که عذاب خداوند بر کافران بسیار سخت خواهد بود.

آنان برتری نژاد خود را تا جایی پیش بردند که خود را فرزندان خدا نامیدند. قرآن از این موضوع به‌شدت انتقاد می‌کند:

(وَقَالَتِ الْیهُودُ وَالنَّصَارَی نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ یعَذِّبُکمْ بِذُنُوبِکمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ یغْفِرُ لِمَنْ یشَاءُ وَیعَذِّبُ مَنْ یشَاءُ وَلِلَّهِ مُلْک السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَینَهُمَا وَإِلَیهِ الْمَصِیرُ)؛

گزیدۀ متن کتاب تو زودتر بکش1
در ۲۶جولای۱۹۵۶ (۴مرداد۱۳۳۵) رئیس‌جمهور مصر جمال عبدالناصر، در اقدامی ضدّاستعماری، کانال سوئز، آبراه حیاتی ارتباط بین دریای مدیترانه و دریای سرخ را ملی اعلام کرد. حکومت‌های بریتانیا و فرانسه شدیداً از این اقدام خشمگین شدند. شهروندان این دو کشور سهامداران عمدۀ شرکت بسیار سودآوری بودند که ادارۀ این آبراه را بر عهده داشت. اسرائیل هم به نوبۀ خود علاقه‌مند بود [با لغو ملی شدن] امکان عبور و مرور مجدد از این کانال را پیدا کند، اما از آن گذشته، این را یک فرصت [عالی] می‌دید تا برای مصر پیام روشن و واضحی ارسال کند. بالاخره ناصر برای اعزام شبه‌نظامی‌های باریکۀ غزه برای حمله به اسرائیل، هزینۀ سنگینی خواهد پرداخت و اینکه جاه‌طلبی‌های آشکار او برای ویران کردن کشور [یهودی] با نیروی له‌کننده‌ای مواجه خواهد شد.

گزیدۀ متن کتاب پرونده فوق سری 2040
در دفتر مرکزی رئیس ستاد موساد ولوله‌ای به‌پا شده بود. فراخوانی برای تجمع تمامی افراد یهودی‌الاصل و بانفوذ صهیونیسم، مسئولان نمایندگی‌های اصلی موساد و مسئولان عالی‌رتبۀ یهود در سرتاسر دنیا داده شد. به‌صورت کاملاً محرمانه و سرّی در قالب دعوتی عجیب و بی‌سابقه، شخصیت‌ها به‌همراه خانواده‌شان به همایشی در اورشلیم دعوت شدند. دعوت به گسترده‌ترین همایش بعد از سال ۱۹۴۸ که در سازمان ملل، اسرائیل را به رسمیت شناختند.

گزیدۀ متن کتاب نفوذ در موساد
رأفت در یکی از نامه‌های سرّی خود نوشت: «...بعد از چند جام که بالا کشید، نمی‌توانستم تشخیص بدهم که این مرد تنومند زنده است یا مرده. تنها نشانۀ زنده بودن او نفس کشیدنش بود. نمی‌توانستم بدانم که او خواب است یا بیدار، از روی اراده سخن می‌گوید یا اینکه کلمات بی‌اراده از دهان او خارج می‌شوند... کافی‌ است یک سؤال از او بپرسم تا او به‌طور کامل صحبت کند؛ گویی ضبط‌صوتی است که دکمۀ آن را فشار داده باشی. چند ساعت پیش، تلگرافی فوری و رمزدار رسیده بود. در آن ساختمان یک نفر در انتظار مرد مسافر بود. نامه‌ای که صبح دیروز از تل‌آویو ارسال شد موضوع جلسه بود. نامه اطلاعات شگفت‌انگیزی را در بر داشت که بسیار غیرقابل تصور بود. منبع اطلاعات به سرگرد جادوسکی نسبت داده شده بود که عضو هیئت ستاد ارتش اسرائیل بود. نامه حاوی اخباری از حملۀ سه‌گانۀ اسرائیل، انگلیس و فرانسه در چند روز آینده بود. در حقیقت این نامه حاوی اطلاعات سرّی بود که یک روز قبل، به مصر رسیده و از سوی دو منبع در پاریس ارسال شده بود. آخرین کلماتی که در نامه آمده بود، این بود: «نمی‌دانم چه کنم اگر به خدمت سربازی دعوت شوم. آیا ممکن است علیه کشورم سلاح به دست بگیرم؟...»

برای تهیه کتاب نفوذ در موساد و سایر آثار نویسنده، کلیک کنید.

گزیده کتاب:
گذشته از گروه عاشقان و معشوقان، تعدادى از ترانه‌سرایان و ترانه خوانان معروف عرب نیز دراین دوران زندگى مى کردند. عمر بن ابى ربیعه یکى از شاعران معروف این دوره است که اشعار او درباره عشق و زنان است. گفته شده کمتر می شد زنى راببیند و شعرى در عشق به او نسراید...

جلد دوم از مجموعۀ «تو زدوتر بکش». روایتی «اسرائیلی» از پیش‌زمینه‌ها و روند تشکیل سازمان‌های اطلاعاتی این رژیم که در این بین، بیش از هر چیز، بر ترورهای صورت گرفته از سوی این دستگاه‌ها (یا به تعبیر خود کتاب، «قتل‌های هدفمند» آن‌ها تمرکز دارد. نویسندهٔ کتاب و تک‌تک راویانش، از صمیم قلب به حقانیت اسرائیل و ضرورت استمرار حیاتش ایمان دارند (و برخی از آنها، برای این باورشان دست به قتل‌های متعدد، آدم‌ربایی، شکنجه و ... هم زده و بی‌پروا و بدون خجالت، آنها را در همین کتاب بازگو هم نموده‌اند) ولی با تمام اینها، آنچه در کتاب آمده ضرورتا به نفع اسرائیل نیست. شاید خود نویسنده نظری جز این داشته و گمان می‌کرده با این کار، مسیر «اصلاح» دستگاه‌های اطلاعاتی‌شان را نمایان می‌کند، ولی نمی‌دانسته که اقدام او، چطور از وحشی‌گری و «خونسردی در جنایت» و «بی‌پروایی در آدم‌کشی» صهیونیست‌ها (در طول تاریخشان) پرده برداشته و چقدر هم این پرده‌برداری را (به صورت ناخواسته) متقن و مستدل انجام داده است! اما در هر حال نباید از یاد برد که این کتاب، «روایت صهیونیست‌ها» از تاریخ معاصر منطقه است. بر همین اساس، می‌توان این کتاب و ترجمه را، روایتی «از چشم دشمن» خواند. همانطور که پیشتر ذکر شد، دلایلی منطقی برای ارائهٔ این «دیدگاه» به خوانندگان وجود داشته (و طبق همان‌ها اقدام به این ترجمه شده است) اما در هنگام خواندن تک‌تک کلمات این کتاب، باید این نکته را در گوشهٔ ذهن داشت و فراموش نکرد که با خواندن این سطور، در حال نگاه به تاریخ منطقه «از چشم دشمن» هستیم.

گزیده ای از کتاب تو زودتر بکش2
در همان لحظات، یکی از نگهبان های ساف، که مثلا باید از همین اهداف محافظت می کرد ولی به جای آن در ماشین رنو دافینش تخت خوابیده بود، از خواب پرید و درحالیکه هفت تیرش را کشیده بود از ماشین بیرون آمد. باراک و عامیرام لوین، یکی از افسران ارشد تحت امر او، با تفنگ های دستی شان که مجهز به صدا خفه کن بود به سمتش شلیک کردند. یکی از گلوله ها به ماشین خورد و صدای بوق ماشین بلند شد! همین، همسایه ها را بیدار کرد و آنها هم به پلیس زنگ زدند. بستر می گوید: «این هم یه گواه دیگه بر اینکه همیشه یه سری غافلگیری تازه وجود داره! (پس) بیش از هرچیز باید انتظار همون چیزی رو داشته باشی که غیرمنتظره است.» زمان زیادی نگذشته بود که پلیس ها با سرعت از پاسگاه نزدیک همانجا راه افتادند به سمت خیابان وردان، جایی که اسرائیلی ها هنوز داشتند اسناد داخل آپارتمان را جارو می کردند. بالاخره تیم های مهاجم خود را به پایین ساختمان رساندند ولی تقریبا یادشان رفت که یک نفر را جا گذاشته اند و او کسی نبود جز یوناتان نتانیاهو، برادر بنیامین نتانیاهو. (او هم خود را با فاصله کوتاهی به پایین ساختمان رساند و به بقیه ملحق شد). حالا باید پلیس بیروت را از سرشان باز می کردند. لوین، درحالیکه هنوز کلاه گیس بلوند روی سرش بود، وسط خیابان ایستاد و دستش را روی ماشه گذاشت و شروع کرد به چرخاندن یوزی اش به چپ  راست. باراک هم در مسیر ایستاد و شروع به تیراندازی سمت پلیس ها کرد. بستر هم با پوشش دادن لوین، لندروور پلیس ها را به گلوله بست. در همین بین یک جیپ نظامی در حالیکه چهار سرباز لبنانی داخلش بودند از سر خیابان پیچید و با سر و صدا شروع به تیراندازی متقابل کرد. اسرائیلی ها به سمتش تیراندازی کردند. بستر هم یک نارنجک به سمتش پرتاب کرد که باعث کشته شدن سه نفر از سرنشینانش شد و راننده را هم کمی زخمی کرد.

گزیده ای از کتاب تو زودتر بکش3
در زمانی که بسیاری از دارایی های دفاعی و اطلاعاتی اسرائیل گرفتار باتلاق خونین لبنان بود، همچنان تهدیدهای وجودی برای کشور کوچک اسرائیل، ذهن موساد را به خود مشغول می کرد. در راس این تهدیدهای وجودی، عراق قرار داشت: کشوری که یک سلاخ بدون تعادل روانی با جاه طلبی دیرینه ای برای اینکه صلاح الدین [ایوبی] دوم شود [و بار دیگر با بیرون کردن کفار، قدس را مانند صلاح الدین آزاد کند] بر آن حکومت می کرد. یکی از سناریوهای کابوس وار برای IDF این بود که یک ارتش بزرگ از عراق به اردنی ها بپیوندد و به این ترتیب یک جبهه تهدیدکننده [ترسناک] برای اسرائیل درست کند. نیروهای اسرائیلی از دهه 1960 (از همان زمان که اقلیت تحت ستم کرد علیه رژیم بغداد سر به شورش برداشتند) به صورت مخفیانه در عراق فعالیت می کردند. اسرائیل سلاح در اختیار کردها می گذاشت و سربازان IDF و نیروهای موساد رزمنده های کرد را در زمینه جنگ چریکی آموزش می دادند. به گفته مئیر عامیت رئیس وقت موساد، ایده [اسرائیل برای این کمک ها] آن بود که «خاورمیانه ای بسازه که در اون، ما قادر باشیم به صورت همزمان توی چند جبهه علیه دشمنامون وارد عمل بشیم.» اگر بخواهیم ساده تر بگوییم، عراق علنا دشمن اسرائیل بود و کردها دشمن بغداد بودند، و دشمن دشمن من هم دوست من محسوب می شود. در همان زمان، چنین هم پیمانی هایی (به عنوان نمونه با شاه ایران و هایله سلاسی امپراطور اتیوپی، دو کشور هم مرز با همسایگان عرب و متخاصم اسرائیل) به موساد این اجازه را می داد که پست های شنود و دیگر دارایی های اطلاعاتی را به جای برپا کردن در داخل کشورهای متخاصم، داخل این کشورها [که با اسرائیل هم پیمان ولی با آن کشورهای عرب، همسایه بودند] برپا کنند. مستشاران اسرائیلی، که در بین آنها ناتان روتبرگ، کارشناس متخصص مواد منفجره، هم حضور داشت، از سال 1969 به بعد [که به عراق رفتند، در آنجا] درباره کسی که کردها به او می گفتند «سلاخ بغداد» چیزهایی می شنیدند.

گزیدۀ متن کتاب سنگی که سهم من شد
شورای کبار از او خواسته بود به نکاح تازه‌مسلمانی عرب درآید. با خودش می‌گفت: آخر من کجا و ازدواج کجا؟ من هنوز خودم را طفل می‌دانم و اگر رؤیایی در سر می‌پروراندم، همه کودکانه بود. آن‌هم با پسری هم‌قد خویش، نه با نره‌خری که روز‌ها روی شترش می‌نشیند و شب‌ها به پهلوی همان حیوان تکیه می‌زند و می‌خوابد و یحتمل بوی تاپاله می‌دهد. دیه به خودش جرئت داد و رو به شطیانا گفت: «آخر همسری من با یک عرب تازه‌مسلمان چه دردی از من که هیچ، از قوم و قبیلۀ من دوا می‌کند؟ اگر قصد انتقام دارید، تیغی دهید تا در گلوی آن مرد فرو برم، والّا مرا واگذارید تا نعلین پارۀ عشقم را بالش سر کنم و با غم فراقش بسوزم.»

گزیدۀ متن کتاب شهادت طلبان
اسرائیل طی بیانیه‌ای، فالانژیست‌های لبنان را به جنایت در اردوگاه‌های فلسطینی متهم کرد. در این بیانیه که از سوی ژنرال رافائل ایتان، رئیس ستاد ارتش اسرائیل به‌مناسبت «روز غفران» خطاب به سربازانش منتشر شد، آمده است: «نیرو‌های کتائب به‌نیت پاک‌سازی اردوگاه‌های فلسطینی از نیرو‌های تروریست، وارد آنجا شدند و بدون تفاوت قائل شدن بین زنان و مردان، پیران و کودکان، به وحشیانه‌ترین شکل ممکن بی‌گناهان را قتل‌عام کردند و این کار از بزرگ‌ترین جرائم ضدبشری است. ارتش اسرائیل به‌محض اطلاع از کشتار افراد بی‌گناه، نسبت به جلوگیری از ادامۀ کشتار اقدام کرد.» مجلۀ تایم در روز ۲۱فوریه۱۹۸۳ در روایتی اشاره کرده بود که شارون با خانوادۀ جُمَیِّل درخصوص نیاز به انتقام‌گیری فالانژیست‌ها از ترور بشیر جمیل مذاکراتی داشته است. درپی انتشار این مطلب، شارون در دادگاه‌های آمریکا و اسرائیل، دعوی خسارت ۵۰میلیون‌دلاری به‌جهت افترای واردشده را اقامه کرد که هیئت‌منصفه مقاله را نادرست و افتراآمیز تشخیص داد. با این وصف، تایم دعوا را در دیوان‌عالی آمریکا به‌سود خود پایان داد، زیرا شارون نتوانست سوء‌نیت نویسندگان مجله را آن‌چنان که به‌موجب قانون افترای ایالات متحده لازم بود، اثبات کند.

گزیدۀ کتاب فرمانده در سایه
حاج‌عماد همۀ این مأموریت‌ها را با مخفی‌کاری کامل پیش می‌برد. تا جایی که حتی شخصاً از سیدحسن نصرالله درخواست کرد که وجود شخصی به اسم عماد مغنیه در ساختار حزب‌الله را تکذیب کند. و واقعاً یک بار، در یکی از مصاحبه‌های قدیمی، از سیدحسن دربارۀ مغنیه سؤال کردند. اتفاقاً خود حاج‌عماد داشت مصاحبه را می‌دید. لبخندی زد و [به کسانی که کنارش بودند] گفت: «ان‌شاءالله سید توی جواب گیر نکند.» سید هم [طبق همان توصیۀ امنیتی حاج‌عماد] جواب داد: «ما کسی به این نام نداریم.» یک روز پسرش مصطفی از او پرسید: «اگر حزب‌الله بعد از شهادتت برایت اعلامیه شهادت صادر نکند و تو را به‌عنوان عضو رسمی‎‌اش معرفی نکند چه؟» جواب داد: «من از کسی چنین انتظاری ندارم. اگر مصلحتی ببیند که این کار را نکنند، هیچ مشکلی نیست.»

گزیدۀ متن کتاب سکوی پنهان

گزیدۀ متن کتاب شکار شکارچی (جلد دوم)
بسیاری از مردم می‌پندارند که مأموران اطلاعاتی انسان‌هایی بی‌عاطفه هستند یا اینکه باید این‌گونه باشند. برای اینکه در یک لحظه، سرنوشت یک ملت وابسته به تصمیم یا رفتاری است که او آن را برمی‌گزیند و درست در همین‌جاست که باید کاملاً از عواطف دوری کند تا همه‌چیز را با معیارهایی بسنجد که خلل‌ناپذیر باشد؛ چرا‌که گاهی یک اشتباه در این موارد، به فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر می‌انجامد.