گزیدۀ متن کتاب زندگی زیر پرچم داعش
یک روز شنیدم بلندگوها دارند اعلام می‌کنند که چند نفر تا دقایقی دیگر اعدام خواهند شد. چند مرد را با چشمان بسته و دست‌بند، سرپا نگه داشته بودند. روبه‌روی آن‌ها، مردی نقاب‌دار شروع به خواندن حکم کرد: «حسن در کنار نیروهای رژیم می‌جنگیده، مجازاتش این است که سرش از تن جدا شود...»

گزیده‌ای از کتاب
«مسجد در مکتب روح الله همیشه در این 4 دهه منشا اتفاقات بزرگ بوده است. حالا سربازان روح الله در مساجد خود صاحب مکتب شده اند. هر کدامشان نیازهای به روز انقلاب و نظام را می شناسند و پاسخی درخور و فعال ارائه می کنند. کارهای روزی زمین مانده نظام را به دوش می گیرند و گمنامانه و در غربت، نهضت خمینی را به پیش می برند. نمونه آخرینش مکتب مصطفی صدرزاده در مسجد امیرالمومنین (ع) است. مکتب مصطفی در مسجدش، نمونه کوچکی از مکتب حضرت مصطفی (ص) در مسجد النبی است. مصطفی زندگی اش وقف مسجد و کار با مردم بود. از کار عملی تا کار امنیتی در محله اش و در آخر تربیت و اعزام نیرو برای مبارزه با لشکر اسلام آمریکایی در این مسیر خود جلودار و در خط مقدم است. مکتب مصطفی در میانه میدان تقابل جبهه حق و باطل است نه صرفا در داخل مرزها که اکنون در پشت مرزهای اسرائیل -نماد جهان مستکبرین در قرن معاصر- هماورد می طلبد. مکتب مصطفی (ص) زنده و پویا به پیش می رود تا پرچم «لا اله الا الله» بر قلل رفیع کرامت و بزرگواری به اهتزاز درآید.»

گزیدۀ کتاب برای زین اب
بعضی شب‌ها در حیاطِ روبه‌روی حرم می‌نشستیم و باهم درس‌های کلاس اخلاق را مباحثه می‌کردیم. به من می‌گفت: «از امام چیزهای دنیایی نخواه! کم هم نخواه! بگو آقاجان، معرفت خودِت رو به من بده.» آن‌قدر دوستش داشتم که هرچه می‌گفت برایم حجت بود. چشمانم را بستم و همین‌ها را تکرار کردم. یک‌دفعه یاد چیزی افتادم و گفتم: «راستی محمد! همه از اینجا برای خودشون کفن خریدن؛ ما هم بگیریم و بیاریم حرم برای طواف.» طفره رفت و گفت: «ای بابا! بالاخره وقتی مُردیم، یه کفن پیدا می‌شه ما رو بذارن توش.» اصرار کردم که این کار را بکنیم. غمی روی صورتش نشست. چشمانش را از من گرفت و به حرم دوخت. گفت: «دو تا کفن ببریم، پیش یه بی‌کفن؟»

محاصرۀ سنگین و کامل تروریست‌های تکفیری در دو روستای شیعه‌نشین «کفریا» و «الفوعه» که ساکنانش مردم عادی و زنان و کودکان بی‌دفاع بودند. ثبت خاطراتی بین مرگ و زندگی و لحظات دست‌وپنجه نرم کردن با گرسنگی و مرگ مردمی که یک‌باره با سقوط ادلب به محاصره افتاده بودند و حالا گذران زندگی برای آن‌ها دیگر شبیه سابق نبود. آنچه جهان خارج از الفوعه و کفریا از این محاصره سنگین سه‌ساله می‌دانند چیزی جز کلیات نیست و تقریباً می‌توان گفت تنها نوشته‌هایی که از جزئیات محاصرۀ سه‌سالۀ این دو منطقۀ شیعه‌نشین وجود دارد، همین روزنوشت‌هاست. یادداشت‌هایی که جزئیات و لحظه‌به‌لحظۀ بیم و امید این مردم را مجسم می‌کند و مظلومیت شیعه را روایت می‌کند.

گزیدۀ متن کتاب پانصد صندلی خالی

همه وحشت‌زده از خانه‌ها بیرون زدیم. همه از همسایه‌ها می‌پرسیدیم «چه خبر شده؟ از ادلب چه‌خبر؟» بعد فهمیدیم ارتش تا مرکز استان ادلب عقب‌نشینی کرده. نیروهای امنیتی هم تا شهر «مسطومه» عقب کشیده‌اند و چند روز بعد تا «اریحا». عقب می‌رفتند و عقب‌تر و ناامیدی به جان ما چنگ می‌انداخت. بازهم عقب‌تر. دست آخر تا «جورین» هم ارتش عقب‌نشینی کرد. حالا ما مانده بودیم و ما. بین وحشت و ناباوری. گوشۀ خانه‌هایمان کز کرده بودیم. تنها... در روستایی که حالا به محاصره افتاده بود. بدون برق، بدون تلفن. حالا یک تماس تلفنی سخت‌تر از این حرف‌ها شده بود. ما در خانه‌هایمان زندانی شدیم. در روستای خودمان. روزهای اول باورمان نمی‌شد. خیلی امیدوار بودیم. بعد کم‌کم رنگ از روی امیدمان رفت. مدام می‌گفتیم «فردا ارتش برمی‌گرده.» برنگشت. فقط دورتر و دورتر می‌شد. مدام عقب‌تر می‌رفت. اولین روزی که هواپیما آمد و نان ریخت برای ما، همه باور کردیم که واقعاً به محاصره افتاده‌ایم. محاصره‌ای که هیچ‌کس جز خدا نمی‌داند دقیقاً کی به آخر می‌رسد.

در برشی از کتاب در همسایگی گلوله ها می‌خوانیم:
شهر ویران‌تر از قبل شده بود، اما همچنان از میان کوچه‌‎ها صدای شور زندگی شنیده می‌شد بعد از ده روز آب در شبکه‌ی لوله کشی شهری جریان پیدا کرده و چون فشار کمی داشت و به طبقات بالا نمی‌رسید شور و حال و تکاپوی زیادی را در خانه‌های شهر ایجاد کرده بود. دبه‌ها و قابلمه‌ها یک به یک پر از آب می‌شدند و خدا می‌داند در میان تاریکی راه پله‌ها چند تایشان می‌توانستند کامل به مقصد برسند.

کتاب حضرت یار پیش از این در قالب جلد پانزدهم مجموعه یاران ناب منتشر می گردید. اما به جهت تنوع مباحثی که در فرمایشات معظم له وجود داشت این جلد با عنوان حضرت یار 2 از این مجموعه با عنوان مستقل در نظر گرفته شده است. مقطع زمانی 1360 تا 1395 خاطراتی است که از حضرت آقا در این کتاب گردآوری شده است. 80 تصویر از مقاطع مختلف زندگی ایشان پیوست این خاطرات گردیده است. کتاب حضرت یار 2، خاطرات خودگفته ی حضرت آیت الله سید علی خامنه ای، توسط علی اکبری مزدآبادی گردآوری شده است و در انتشارات یا زهرا (س) به چاپ رسیده است.

گزیدۀ متن کتاب حزب الله در سوریه
ایران درگیری‌های داخلی سوریه را موضوعی سیاه‌وسفید می‌بیند و معتقد است سوریه بخش مهمی از محور مقاومت دربرابر رژیم صهیونیستی و خط مقدم مبارزۀ ایران با آمریکاست. به‌نظر می‌رسد جمهوری اسلامی ایران سیاست حمایت همه‌جانبه از سوریه را اتخاذ کرده است و برای حمایت از سوریه از همۀ امکانات خود استفاده خواهد کرد. لذا کاملاً طبیعی است که حزب‌الله لبنان نیز به‌پیروی از ایران، به‌طور همه‌جانبه از سوریه دفاع کند. علاوه بر انگیزه‌های مذهبی — همانند حمایت از اماکن مقدس در سوریه — و همچنین انگیزه‌های ملی، به‌منظور دفاع از مرزهای لبنان دربرابر گروه‌های تکفیری، حفظ نظام بشار اسد را از اولویت‌های حضور همه‌جانبۀ حزب‌الله در سوریه دانست.

شهادت سردار قاسم سلیمانی، واقعه ای تلخ بود که هرگز فراموش نخواهیم‌کرد. لحظه به خون غلتیدن اسطوره حقیقی که فراتر از مرز‌ها بود، همه ما که دوستداران آزادی و ملت امام حسین(ع)ایم، یک تصمیم بزرگ گرفتیم که من هم یک حاج قاسم ‌ام و مسیر سید شهدای مدافع‌حرم را ادامه می دهیم. اما سوال این است که چگونه به کودکانمان شبیه او بودن را بیاموزیم؟ اصلا سلیمانی شدن یعنی چه؟ حاج قاسم، الگوی مهربانه و پایان ناپذیر ما که بود؟ برای ساختن یک چهره زیبا و واقعی و در عین حال ملموس برای کودکان، محمد علی جابری توانسته است ۲۰داستان کوتاه از زندگی‌ایشان را به نگارش درآورد که در کنار تصویرگری دقیق میکائیل براتی، به نشر کتابک رفته است تا پس از چاپ از طریق کتاب‌رسان در اختیار نسل آینده قرار گیرد‌‌.

در 21 تیرماه سال 1380 پسرهای زیادی در ایران به دنیا آمدند، اما یکی از آنها 26 سال بعد باعث سربلندی همه ایرانی ها شد. در شهر نجف آباد به دنیا آمد و اسمش رو گذاشتن محسن و تا آخر عمر در همانجا زندگی کرد. در کنار پدر و مادرش بزرگ شد و دین و اخلاق را خیلی قشنگ از آنها فرا گرفت. از کودکی نماز و روزه را شروع کرد و منتظر سن تکلیف نماند. در همان دوران کودکی وقتی پدر و مادر سحر ماه رمضان بیدارش نمی کردند، بدون سحری روزه می گرفت. قرآن را هم خیلی زود یادگرفت و معمولا در مدرسه سر صف قرآن می خواند. اما فرشتگان در 16 مرداد سال 1396 به سراغش آمدند و او را با خود به پیش خداوند بردند. کتاب "آقا محسن" به قلم محمد علی جابری و همراهی تصاویر زیبا از امیر گروسیان چند داستان بسیار زیبا از این شهید جاویدان را روایت می کند.

گزیده کتاب آقا محسن

ماه رمضان بود و هوای مشهد هم حسابی گرم شده بود. به صحن آزادی رسیدند, محسن در را بوسید. دست گذاشت روی سینه و به امام رضا (ع) سلام داد. بعد هم پشت سر پدر و مادرش وارد حرم شد. خانوادگی کنار حوض نشستند و شروع کردند به خواندن زیارت نامه. آقا محسن غرق در حال خودش بود که صدای بلندی شنید. یک نفر می گفت: بلند بگو لااله الا الله چند نفر دیگر هم زیر تابوت می گفتند: لا اله الا الله مادر محسن از یکی پرسید چه کسی مرده؟ آن شخص گفت مرد جوانی بوده و یک بچه کوچک هم داشته است محسن همین که دید مادرش برای آن پسر ناراحت شده و می خواهد گریه کند, گفت می بینی مادر دنیا همین است! اگر شهید نشویم, می میریم...

برشی از کتاب «نخسایی‌ها»
پس از مدتی در یکی از پارکینگها با جمع و جور کردن وسایل و تشکهای دست دوم یک باشگاه کشتی راه انداخت. فقط مانده بود مربی کشتی که قطعا چنین چیزی در باغ های کهنز پیدا نمی شد. مصطفی صدرزاده و امیرحسین که مدتی در مرکز شهر باشگاه میرفتند با مربی باشگاهشان اسماعیل خلیلی صحبت کردند و او هم پذیرفت که مربی پارکینگ – باشگاه پهلوان پرور کهنز شود. آن روزها در محله ما گوش شکسته برای خودش یک برند لاکچری حساب می امد و صد امتیاز داشت. سجاد عفتی هم تکواندو را به عشق گوش شکسته ها رها کرد و اهل کشتی شد. وقتی هم آمد جدی و مردانه آمد. کشتی برای ما کم کم شد خواب و خوراک، و روز و شبمان را با آن سر میکردیم. سجاد به خاطر بدن منعطف و عقبه رزمی که داشت از بقیه جلوتر بود. زیرگیر بسیار قهار و فیتو زن حرفه ای باشگاه بود. بزرگتر که شدیم در مسابقات دانشجویی تنکابن، تیم منطقه ما همیشه قهرمان میشد. سجاد هفتاد و چهار کیلو کشتی میگرفت. مربی به او پیشنهاد داد که وزن کم کند و در یک وزن پایینتر کشتی بگیرد؛ اما سجاد رغبتی به این کار نداشت. یکی از بچهها که در حال کم کردن وزن بود و خیلی به خودش فشار می آورد. چند ساعت به وزن کشی هنوز سیصد گرم اضافه وزن داشت. به سونا رفت تا دمای بالا آب اضافه بدنش را کم کند. سجاد که در تمام طول این مدت او را ترو خشک می کرد، با او راهی سونا شد و عرق ریخت .بعد از وزنکشی هم کار به درمانگاه و سرم و بیمارستان و اینها کشید. سجاد مثل یک پرستار از او نگهداری کرد و خودش هم به عنوان کوچ کنار تشک نشست.

بخشی از کتاب زنده باد کربلا

بچه‌های پاراچنار زود بزرگ می‌شوند. هرچند برای ما بزرگ‌ترها هنوز بچه هستند. اِشنا تازه دوازده، سیزده سالش بود که اسلحه به دست می‌گرفت. شده بود انتظامات و مأمور امنیت مراسمات. از وقتی به یاد دارم، پاراچنار درگیر جنگ و خشونت وهابیون و طالبان بود؛ گاهی با شدت بیشتر و گاهی کمتر. هر مراسمی که داشتیم، اِشنا در کنار پدر و مردان دیگر، اطراف حسینیه در رفت و آمد بودند. از دور که قامت بلند و اسلحه را بر شانه‌های پهنش می‌دیدم، نگاه مادرانه‌ام پر می‌شد از فخر و سرم را بالاتر از دیگران می‌گرفتم. هرچند تا به حال آن اطراف هیچ عملیات انتحاری نشده بود؛ اما زندگی ما با احتیاط و هوشیاری گره خورده بود.
اِشنا هم مثل پدرش، تمام فکر و ذکرش تنظیم تحریک حسینی و فعالیت‌های آن بود. از کودکی هروقت ریاض قصد رفتن به تنظیم می‌کرد، او و گلزار حسین سر از پا نمی‌شناختند. بازی‌شان را رها می‌کردند و همراه پدر می‌شدند. ریاض در انتخاب تنظیم هم حساس بود. وقتی دید همه افراد تحریک ولایی هستند و مطیع رهبر امام خامنه‌ای، در انتخاب آن تردید نکرد. به خصوص که این تنظیم زیر نظر روحانی مبارز، «سیدعابدحسین حسینی» اداره می‌شد، یار دیرین شهید عارف حسینی. به جز تنظیم، ریاض در بورکی هم با همکاری معلمان مدرسه، یک گروه فرهنگی راه انداخته بود. تنظیم «امامیه لایبرِری». در ساعات تعطیلی مدرسه، بچه‌ها جمع می‌شدند و یکی دوساعتی برایشان کلاس احکام و عقاید و اخلاق می‌گذاشتند. اِشنا به خاطر پدرش مجبور بود در آنها شرکت کند؛ اما نمایش فیلم هم داشتند که اِشنا این یکی را با ذوق و شوق می‌رفت. معمولاً فیلم‌های دفاع مقدس ایران را پخش می‌کردند و اِشنا که برمی‌گشت، تمام فیلم را با جزئیات و حرکات نمایشی برای انیا و پدربزرگ تعریف می‌کرد. با شهادت ایرانی‌ها اخم می‌کرد و حسرت می‌خورد و به قول خودش با به درک واصل شدن بعثی‌ها، هیجان‌زده می‌شد و کامل شرح می‌داد! مدارس که تعطیل شد، دست و بال اِشنا هم باز شد. اوایل به درس علاقه داشت. یکی-دو سالی در مدرسهٔ دولتی درس خواند؛ اما از آنجا که همهٔ خانواده آرزوهای بلندی برایش داشتند و وضع مالی نسبتاً خوبی هم داشتیم،‌ او را به مدرسهٔ غیرانتفاعی فرستادیم. همهٔ کتاب‌هایشان به زبان انگلیسی بود و تنها یک کتاب به زبان رسمی پاکستان، یعنی اردو داشتند. هرشب یکی از پسرهای بزرگ‌تر خانه مثل برادرشوهرم «جمیل‌حسین» که مجرد بود یا پسرم گلزار حسین، همهٔ بچه‌ها را در یک ساعت جمع می‌کردند تا تکالیف‌شان را انجام دهند. اِشنا هم مجبور بود زیر نظر آنها مشق‌هایش را بنویسد و درس بخواند. باوجود هزینهٔ چهار، پنج میلیون تومانی که سالیانه برای مدرسه‌اش پرداخت می‌کردیم؛ اما چندان دل به درس نمی‌داد. کم‌کم بزرگ می‌شد و نسبت به وقایع دنیای اطرافش حساس. آن‌قدر که به جهاد و مسائل سیاسی که در تنظیم می‌شنید، اهمیت می‌داد، به درس و مشقش نمی‌داد..»

گزیده‌ای از کتاب معجزه خون
از صبح مدام توی فکر بودم و پریشان، توی کارهایم اشتباه می کردم و تذکر می گرفتم. دم ظهر بود، از اتاقم بیرون آمدم که به مسجد بروم. توی راهرو چشمم افتاد به تصویر شهید یدالله قاسم زاده، عامل پریشانی دیشب تا به حالم. بی حرکت ایستاده بودم و نگاهش می کردم. بعد، نزدیک عکسش شدم و گفت: «آقا یدالله، اومدی ثابت کنی همه اش ادعا بود؟ باشه، تو بردی، من آماده نیستم، خودت می دونی چه خبره. خودت می دونی نمی تونم ول کنم این اوضاع رو…» همین طور مشغول هذیان گویی بودم که دستی روی شانه ام نشست. جنتی بود از بچه های یگان دریایی، متعجب پرسید: «سید، حالت خوبه؟ با کی داری حرف می زنی؟» بی اختیار گفتم: «با آقا یدالله.» متعجب پرسید: «آقا یدالله؟» کلافگی ام به اوج رسید و انگار که بخوام یک جوری فشار را از خودم کم کنم گفتم: «آره، با خود حاج یدالله ام. دیشب اومد به خوابم، یک کاره نگاهم کرد و گفت: تیرماه با مهدی بیاید منطقه یه کاری کنم براتون. این همه بهش گفتم کار شهادت ما رو درست کن. عدل الان که کارم لنگه و دل کندن برام از هروقت دیگه ای سخت تره، باید بگه جمع کن بیا منطقه؟» هاشمی به فکر فرو رفت. برای او هم عجیب بود. با همان اخم های درهم تنیده اش گفت: «به مهدی نگو، می دونی که همین طوری هم سرش درد می کنه برای ماموریت.» «چی رو بهم نگه؟» صدای مهدی بود که از پشت سرمان می آمد، انگار توی راهرو بود و بخشی از حرف های ما را شنیده بود. هاشمی زیر لب گفت: «کارت دراومد.» مهدی خودش را به ما رساند و بعد از سلام و احوالپرسی گفت: «سید، چی رو نگی؟»

برشی از کتاب اسمی از تبار ابراهیم
چشمانش را به زمین دوخته بود و در حال عبور از کوچه بود. متوجه عبور مادر از کنارش نشده بود. این اولین بار نبود که ابراهیم سر به زیر از کنار خانم ها عبور می کرد. مادر برایش لا حول خواند و قربان صدقه اش رفت. به خانه که آمد, ندیدن مادر را جبران کرد, او را در آغوش گرفت و دستانش را بوسید. چشمان ابراهیم عادت به جستجوی نامحرم نداشت. افسار چشمانش آن قدر در دستش بود که هنگام تماشای تلویزیون مراقب بود که به چهره زنی خیره نشود.

گزیده کتاب حاج قاسمی که من می‌شناختم

هتل فجر اهواز، محل اقامت خانواده‌های فرماندهان بود. یک اتاق سه‌درچهار در طبقه‌ی سوم هتل به ما دادند. یک اتاق بزرگ‌تر هم در طبقه‌ی اول، متعلق به خانواده‌ی حاج‌قاسم سلیمانی بود که فرمانده لشکر بود؛ اتاق شماره‌ی ۱۱۶. این اتاق را با یک پرده، به دو اتاق تودرتو تبدیل کرده بودند. موقعی که خانمش به کرمان می‌رفت، به من گفت به آن اتاق برویم. وقتی می‌آمدند، اتاق را تحویل ایشان می‌دادیم و به همان اتاق کوچک‌تر طبقه‌ی سوم می‌رفتیم. آن موقع، دو بچه داشتند؛ نرگس و حسین. چون حاج‌قاسم در اهواز هم کمتر وقت می‌کرد به هتل برود، مادرخانمش همراه‌شان می‌آمد. گاهی برادرخانمش محمود هم بود. پنج نفر در یک اتاق، با پرده‌ای در وسط و بدون آشپزخانه زندگی می‌کردند. تازه حاج‌قاسم گاهی همان‌جا مهمان‌داری هم می‌کرد! فرمانده لشکر بود و همه‌ی فرمانده‌ها با او کار داشتند. زندگی حاج‌قاسم بعد از جنگ هم تا پایان عمرش که فرمانده نیروی قدس بود، همین‌طور سپری شد. رتبه‌ی فرمانده نیرو با فرمانده لشکر خیلی متفاوت است؛ آن هم فرمانده نیروی قدسی که در سوریه و لبنان و عراق و فلسطین، صاحب نفوذ و قدرت است. خانه‌اش، وضع زندگی‌اش، پایین‌تر از متوسط بود! به خانه‌ی بعضی از افراد درجه‌ی سه و چهار نیرو که می‌رفتم، می‌دیدم وضع رفاهی زندگی‌شان، به مراتب از حاج‌قاسم بهتر است. اتاق کار حاج‌قاسمی که با خیلی از افراد توی دنیا ارتباط داشت، در نهایت سادگی بود. مبل‌های اتاقش ساده بود. میزوصندلی‌ها تشریفاتی نبود. مبل‌ها بیست سال عمر کرده بود! یک بار با اصرار دیگران اجازه داد رویه‌ی مبل را عوض کنند. دنبال تشریفات و تجملات نبود. رفقایش از کرمان برایش اجناسی مثل میوه و شیرینی می‌فرستادند. بعضی حرف‌هایش را به من می‌زد. می‌گفت «پسرم می‌خواهد داماد شود. وقتی برای خرید رفتیم، زیاد پول نداشتم. نگران بودم اگر خانواده‌ی عروس خواستند چیز گران بخرند، چه کار کنم!». کسی این حرف را می‌زد که اگر اشاره می‌کرد، امکانات زیادی برایش فراهم می‌شد. بعد از مدتی گفت «خدا رساند. خرید را حل کردم.».

گزیدۀ متن کتاب من دعا می‌کنم تو آمین بگو
معمولاً پاتوق دوران عقد‌مان گلزار شهدا و حرم امامزادگان بود. هر موقع می‌خواستیم از گلزار شهدا بزنیم بیرون، می‌گفت: «خدایا ما را شرمندۀ شهدا نکن.» بعضی وقت‌ها هم تا می‌دید حال معنوی خوبی دارم از فرصت استفاده می‌کرد می‌گفت: «یه دعا می‌کنم تو آمین بگو.» من هم که کف دستم را بو نکرده بودم که می‌خواهد چه دعایی کند، قبول می‌کردم. او دعای شهادت می‌کرد و من هم آمین می‌گفتم.

گزیدۀ متن کتاب برادر رحی
سال اول دبستان معلمی داشتیم به نام آقای «وطنی». آدم خوش‌برخورد و مهربانی بود. این مهربانی و خوش‌رویی‌اش، باگذشت چهل و دو سال هنوز در ذهنم باقی‌مانده است؛ حتی الان که بعضی وقت‌ها یادی از گذشته می‌کنم، دلم می‌خواهد از معلم کلاس اولمان به نیکی یاد کنم. از ایشان خبری ندارم، اما اگر هنوز در قید حیات است، خدا حفظش کند و اگر فوت کرد، ان‌شاءالله روحش شاد باشد. نحوه برخورد آقای وطنی سبب علاقه‌مندی عمیق‌تر من به درس و محیط مدرسه شد. در آن سال‌ها دختر‌ها و پسر‌ها در یک کلاس مشترک درس می‌خواندند. دوم ابتدایی یک معلم داشتیم به نام «حسین ثابت» که الان هم زنده است و با او رابطه خیلی خوبی دارم. معلم سخت‌گیری بود و به اجرای تکالیف دانش‌آموزان حساسیت خاصی نشان می‌داد. یکبار با تأخیر به مدرسه آمد. بچه‌ها طبق معمول از دیر آمدن او سوءاستفاده کردند و کلاس را روی سرشان گذاشتند. وقتی آقای ثابت وارد کلاس شد، با دیدن شلوغ‌بازی بچه‌ها، همه را جریمه کرد و گفت: «همه شما باید ده بار ازروی درس چوپان دروغگو مشق بنویسید! »

برشی از کتاب اقیانوس آرام
شروع کردیم به صحبت. همه حرف های من را با حوصله گوش میداد. گاهی هم چیزی روی دفترش می نوشت. انگار من داشتم چه حرف مهمی می زدم! حاج شعبان واقعی، شبیه اقیانوس آرامی بود که با طوفان هولناک ذهن من تفاوت ها داشت. جمله آخرم را که تمام کردم، با طمأنینه گفت: «اصلا نگران نباش، خدا بزرگه!»

گزیدۀ متن کتاب شاهد8
گاهی وقتی نقشه را پهن می‌کردیم و قطب‌نما را روی کالک می‌گذاشتیم تا منطقه را توجیه کنیم، از شدت انفجار‌ها قطب‌نما هم سرگیجه می‌گرفت و هی عقربه‌هایش دور خودشان می‌چرخیدند و می‌چرخیدند. باید قبل از اینکه نقشه را پهن کنیم دوروبَر و زیر نقشه را پاک‌سازی می‌کردیم از تیر و ترکش همیشه بعد از هر عملیاتی، از بیست-سی نفر دیدبان ما، پنج-شش نفر بیشتر زنده نمی‌ماندند. همه شهید می‌شدند. عین گردانی که بعد از عملیات، به گروهان تبدیل می‌شد. اکثر بچه‌های ما از سر تیر می‌خوردند.

گزیدۀ متن کتاب لبخند ابراهیم
وارد مقرّ که شدم، سراغ حاج‌ابراهیم را گرفتم. یکی از بچه‌های زینبیون تا دم در اتاق همراهی‌ام کرد. داخل اتاق کسی نبود. دیوار‌های سیمانی اتاق پر بود از نقشه. از عکس سیدابراهیم صدرزاده و حاج‌محمدابراهیم همت که روی در کمد فلزی چسبیده بود، به‌راحتی می‌شد فهمید چرا فرمانده اسم ابراهیم را برای خودش انتخاب کرده. تعریفش را خیلی از بچه‌های مرکز شنیده بودم، اما هنوز فرصت نشده بود باهم کار کنیم. چند دقیقه بعد، جوان رشید و چارشانه‌ای وارد اتاق شد و با یک لهجۀ شیرین اصفهانی خیلی گرم با من احوال‌پرسی کرد. تا نشستم، خودش برایم چای ریخت و دوزانو جلویم نشست. چند ثانیه‌ای به او خیره شدم و گفتم: «چقدر شما شبیه مهدی عزیزی هستی!» خندۀ بانمکی کرد و گفت: «حاجی یعنی این‌قدر چاقم؟» «نه داداش، مثل مهدی نوربالا می‌زنی.» سرش را پایین انداخت و گفت: «حاجی، سربه‌سر ما نذار، ما کوجا و مهدی کوجا؟» از آن روز به‌بعد من و ابراهیم تقریباً همه‌جا باهم بودیم. شب‌ها تا دیروقت برای شناسایی می‌رفتیم و صبح‌ها قبل از سپیده در مقرّ بودیم. عملیات آزادسازی «خلصه» بود. منطقۀ «زیتان» و «برنه» و «خلصه» دست «جیش‌الفتح» بود. ابراهیم اطلاعات منطقه را تشریح کرد و بچه‌ها کار را تقسیم کردند، اما شب عملیات، یک عامل نفوذی خط را لو داد و تکفیری‌ها با چهار تویوتا زدند به دل روستای «الحمره» و ارتباط بچه‌ها باهم قطع شد. یکی از ماشین‌هایشان انتحاری بود و همین موضوع باعث شد بچه‌های ما مثل گُل پرپر شوند. ابراهیم عین مرغ پرکنده بال‌بال می‌زد. سیستم «جنگال» دشمن تمام خطوط ما را بسته بود و GPS ابراهیم از کار افتاده بود. یحیی بی‌سیم زد و غزل خداحافظی را خواند. در منطقۀ بدی گیر افتاده بود. ابراهیم نمی‌توانست نقطه‌یابی کند. با عصبانیت داد می‌زد: «دووم بیار، یحیی!» «ابراهیم، آروم باش.» «اسماعیل، ردیابم قَطع شده، هر کاری می‌کنم نمی‌بینمش.» سعی کردیم روی نقشه مسیر یحیی را بزنیم. صدای یحیی باز توی بی‌سیم پیچید. داشت وصیت می‌کرد. ابراهیم با عصبانیت بی‌سیم را لای انگشتان دستش فشار می‌داد. «جواب فاطمه‌ش رو چی بدم؟» یکهو دیدم ابراهیم زد به دل خط. هرچه خواستم مانعش شوم، نشد. ابراهیم رفت، اما هیچ امیدی به برگشتش نداشتم. آتش دشمن بیشتر شده بود و فقط باران تیر و سوت خمپاره در آسمان ردّوبدل می‌شد. چشمم سیاهی می‌رفت. هرجا سر می‌چرخاندم ردّ خون و بوی باروت بود. هوا کم‌کم داشت روشن می‌شد. همان‌طور نیم‌خیز پشت خرابه‌ها نماز صبحم را خواندم و کار را ادامه دادم. یک‌مرتبه در پهنای سرخ طلوع خورشید تصویر مردی قدخمیده هویدا شد! داشت سمت ما می‌آمد. دوربین گرفتم. ابراهیم را دیدم. داد زدم: «بچه‌ها، بدویید ابراهیمه!» ابراهیم دست‌پر آمد. تن نیمه‌جان یحیی روی شانه‌هایش بود. وقتی رسید از نفس افتاده بود. آب آوردم، پس زد و با دست یحیی را نشان داد. نفس‌های یحیی به شماره افتاده بود و خون زیادی هم از او رفته بود. دستی به صورت ابراهیم کشیدم و گفتم: «نگران نباش، سید تو راهه.» حمیدرضا و نیرو‌هایش خیلی برای این عملیات زحمت کشیدند. 13 روز نفس‌گیر و تلخ برای جبهۀ مقاومت رقم خورد، اما شکر خدا، مسیر باز و شهر آزاد شد.

گزیدۀ متن کتاب من محافظ حاج قاسمم
سال 13۹۴، در جریان آزادسازی حلب، عازم مناطق عملیاتی شد. داعش و عوامل تکفیری از گاز‌های شیمیایی استفاده کرده بودند و عده‌ای از مدافعان حرم به‌علت اسقرار طولانی، دچار عارضۀ شیمیایی شده بودند. شنیدم که دو-سه ماه غریبانه به‌سر برده‌اند. می‌گفتند اوضاع نیرو‌ها اسفناک بوده و لحظات سختی را سپری کرده‌اند. به‌دلیل شرایط ویژۀ منطقه، قادر به تهیۀ غذا و آب نبودند و دسترسی به امکانات بهداشتی نداشته‌اند. به‌لطف خدا، بعد از مدتی از این وضعیت نجات پیدا می‌کنند. خیلی از رزمندگان شیمیایی شده بودند. یک روز ابلاغیه آمد «آن‌هایی که در آزادسازی حلب و حومه بوده‌اند، بروند تست بدهند تا از سلامت یا درصد شیمیایی ریه آگاهی پیدا کنند و اگر لازم به درمان است، درمان را آغاز نمایند.» به وحید گفتم که جریان این است. گرفت به شوخی و خنده که «سمت ما خبری نبود!»

گزیدۀ متن کتاب بربلندای حلب
دوباره شعار دادن نیروهای دشمن شروع شده بود. صدایشان به‌حدی نزدیک بود که احساس می‌کردم داخل کوچه هستند. این حربۀ آن‌ها کاری‌تر از جنگیدنشان بود و در این مواقع، ترس را کاملاً توی چهرۀ بچه‌ها می‌دیدم. سریع دست‌به‌کار شدم و از صَفرزاده خواستم که با صدای شعار، منطقه را به آشوب بکشد. خودم هم بلند شدم و با بچه‌ها شروع کردیم به شعار دادن! نیمی از روستا یک‌پارچه صدا شده بود و هرچند تعدادمان بیشتر از بیست نفر نبود؛ ولی چون در سنگرهای متعدد و روی ساختمان‌ها مستقر بودیم، صحنۀ زیبایی خلق شده بود. صفرزاده به‌سبک بچه‌های ‌فاطمی شعار می‌داد. با صدای بلند و مردانه‌اش فریاد می‌زد: «نعرۀ حیدری» و بقیه با تمام توانشان نعره می‌کشیدند: «یا علی!». با کاری که بچه‌ها کردند، صدای دشمن میان نعره‌های مردانۀ بچه‌های فاطمی گُم شد و به‌تدریج سکوتی مرگ‌بار روستا را فراگرفت...

گزیدۀ متن کتاب آخرین نماز در حلب
بعد از دو هفته از شهادتش، ساکش به دستمان رسید. وسایل داخل ساک را یک‌به‌یک دیدم و ساک را کنار اتاق گذاشتم. در نیمه‌های شب ناگاه صدای اذان را شنیدم و از خواب پریدم. ساعت را نگاه کردم، دیدم نیم ساعت به اذان شرعی مانده. هیجان تمام وجودم را گرفته بود. دویدم در حیاط خانه که ببینم صدای اذان از منارۀ مسجد است یا نه. متوجه شدم صدای اذان از داخل خانه است. وقتی خوب دقیق شدم، دیدم اذان از ساک کنار اتاق است. سراسیمه به‌سمتش رفتم و گوشی تلفن عباس را، از داخل ساک برداشتم و نگاهم به آن خیره شد... روی صفحه نوشته بود: «اذان به‌وقت حلب.» یک سالی از شهادت عباس می‌گذرد. هنوز در خانۀ ما صدای اذان در سه نوبت به افق حلب پخش می‌شود. یک بار دست بردم که حذفش کنم، دلم نیامد. با خود گفتم بگذار هر روز ندای الله‌اکبر در خانه طنین‌انداز شود تا مرهمی بر دل باشد.

گزیدۀ کتاب شهید عزیز
پانزده روز قبل از شهادتش تماس گرفت و شمارۀ برادرش را خواست. می‌خواست عکس‌هایی از خودش را بفرستد. به‌خاطر امنیت خودش مخالفت کردم. اصرار که کرد، شماره را دادم. چند روز بعد، دوباره زنگ زد. پرسید: «عکس‌ها رسید؟ می‌خواهم سری جدید عکس‌ها را هم بفرستم.» دوباره مخالفت کردم. گفت: «با دیدن عکس‌ها خوشحال نشدی؟» گفتم: «نه! تو که نیستی عکس‌هایت هم مرا خوشحال نمی‌کند؛ فقط وقتی خودت را می‌بینم خوشحال می‌شوم، نه عکست را!» عکس‌هایش را که می‌دیدم، با خودم می‌گفتم: او که اهل عکس گرفتن نبود؛ آخر چرا این‌همه عکس می‌فرستد؟!

گزیدۀ کتاب برایم حافظ بگیر
دو سال پیش، در مراسم چهلم سردار بی‌ادعا، شهید شعبان نصیری، حاج‌قاسم سلیمانی از این شهید عزیز این‌گونه یاد نمودند: «شهید نصیری از اولیای الهی بود که در جامعۀ ما مخفی ماند. او مثل شیشۀ عطر بزرگی بود که باید درِ آن برداشته می‌شد، تا جامعۀ ما عطر آن را استشمام کند و بشناسد خصوصیات چنین شهیدی را.»

گزیدۀ کتاب راز پلاک سوخته
مشغول باز کردن گره‌های بند پوتین شدم. بالاخره گره‌ها باز شد. شروع کردیم بند پوتین را بستن. من بند یک لنگه را موازی بستم. ابویاسین لنگۀ دیگر را ضربدری بست. با دیدن بند پوتینی که ابویاسین بست، هنگ کردم. این چه‌جور بستن بند است؟ سوزنم گیر کرد. من با این وضع هیچ‌جا نمی‌آیم. ابویاسین وقتی وضعم را دید، با التماس گفت: «وسط جنگ هستیم. جان من بپوش برویم. حالا هرجور بند را ببندی وسط درگیری کسی به بستن بند پوتین نگاه نمی‌کند.»

گزیدۀ متن کتاب خداحافظ دنیا
سرمای شدیدی حاکم بود و بارانی هشت‌ساعته همۀ ارکان کار ما را متزلزل کرده بود. لرزۀ سرما به‌ جان نیروها افتاده بود، اما او نمی‌لرزید. خودم هم از آن‌ها بودم که از سرما می‌لرزیدم، اما حاج‌محمد را که دیدم، انگار روی آتش ایستاده بود. به‌روی خودش نمی‌آورد. حتی به من گفت: «مفید، اصلاً نگران نباش؛ ما پای قولی که دادیم ایستاده‌ایم. به‌هیچ‌وجه به فرماندهی نه نگید. ما می‌تونیم.» نمی‌توانستم لرزشم را کنترل کنم. سرما به‌عمق بدنمان نفوذ کرده بود. بی‌اختیار شده بودیم. نمی‌شد دندان‌هایی را که از لرزه به‌هم می‌خوردند کنترل کرد. هشت ساعت زیر باران و در آن سرما زمان کمی نیست. یاد والفجر8، یاد غواص‌های شب عملیات افتاده بودم. اسلحه دستم بود. خواستم ببینم می‌توانم ماشه را بکشم و شلیک کنم، دیدم نمی‌شود! سبابه‌ام حرکت نمی‌کرد. همه‌چیز یخ زده بود! اشاره‌ها هم یخ زده بودند! تا اینکه دستور آمد...!

برای تهیه کتاب خداحافظ دنیا و سایر آثار نویسنده، کلیک نمایید.

گزیدۀ متن کتاب از ام الرصاص تا خان طومان
هر لحظه انتظار می‌کشیدم که تیری جایی از بدنم را بشکافد، اما انگار هیچ تیری بی‌هدف به کسی برخورد نمی‌کرد؛ مثل برگ درختی که بدون ارادۀ حق بر زمین نمی‌افتد. ستون ما در حال پیش‌روی بود. از ام‌الرصاص به‌سمت ام‌البابی در حرکت بودیم. رگبارهای دشمن لحظه‌ای متوقف نمی‌شد. ستون شهدا در کنار ما روی زمین افتاده بودند. آن‌هایی که زخمی شده بودند، به ما روحیه و قوت‌قلب می‌دادند. فریاد می‌زدند: «برید جلو! برید کمک کنید به امام زمان! برید اون‌ها رو به درک واصل کنید.» کمی که جلوتر رفتیم متوجه شدیم دشمن ما را محاصره کرده است!...

گزیدۀ متن کتاب کتیبه ژنرال
عکس را از لای دفتر سالنامه بیرون آوردم. از چپ به راست، خیره شدم به صورت بور و موهای خرمایی ریخته‌گران. محمدرضا اوجی، آتش‌پارۀ گردان، توی عکس دوانگشتی روی سر اسماعیل، تیربارچی گردان، شاخ گذاشته بود. استوار جانشین ریخته‌گران با غرور و صلابت، توی عکس زور زده لبخندش مخفی بماند. خودم با لباس خاکی برّاق کره‌ای، خیره شده‌ام توی دوربین ارزان‌قیمت حسن صدیقی که به‌قول اوجی، زمان شاه با صد تا پوست آدمس خروس‌نشان جایزه گرفته بود. تلفن رنگ استخوانی پاناسونیک روی میز زنگ خورد. تقویم و عکس را داخل کشو، روی لُنگ شطرنجی قرمز و مشکی تاخورده گذاشتم...

گزیدۀ متن کتاب عاشقان ایستاده می‌میرند
رفتم پیش مغیث و رایحه، گفتم: «شما از این ماجرای مصدوم شدن عمو علی خبر دارید؟» رایحه گفت: «آره، مصدوم شده.» مغیث گفت: «آره تو سوریه تیر خورده.» با تعجب وصف‌ناشدنی و با کمی نگرانی و دل‌شوره گفتم: «الان وقت شوخی نیست!» از نگرانی و دلشوره حالم بد شد، ولی به خودم روحیه می‌دادم. مغیث اصرار کرد حرفش را باور کنم. اشک توی چشمانم جمع شد، ولی گفتم: «چیزی نیست، حتماً زود خوب می‌شه، آره.» همان موقع صدای در شنیدم. شوهرعمه آمد داخل. همه داشتند گریه می‌کردند. صدای هق‌هق بلند شد. بعد یکهو صدای شوهرعمه بلند شد و داد زد: «علی شهید شده.» و بعد صدای گریه‌اش بلند شد. شوکه شدم. رنگ صورتم سفید شد. دلهره گرفتم. پاهایم شل شد. هزار تا سؤال ریخت توی سرم، یعنی چی؟! شهید؟! کجا؟! چطوری؟! دارید شوخی می‌کنید؟! قلبم داشت می‌ایستاد. احساس کردم باید به گوشه‌ای بروم. اشک‌هایم همین‌طور می‌ریخت. 

قاسم سلیمانی در اسفند سال ۱۳۳۵ در کرمان متولد شد. وی در جنگ عراق علیه ایران، از فرماندهان عملیات‌های والفجر ۸ و کربلای ۴ و کربلای ۵ بود. قاسم سلیمانی در سال ۱۳۶۰ فرمانده‌ی لشکر ۴۱ شد.  و بعدها در مقام فرمانده‌ی نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به  فعالیت پرداخت. وی از فرماندهان مبارزه علیه داعش در عراق و سوریه بود و بعد از مرارت‌های بسیار در سی‌ام آبان ۱۳۹۶ پایان داعش را در سرزمین‌های اسلامی اعلام کرد.  قاسم سلیمانی در بامداد جمعه ۱۳ دی ماه ۱۳۹۸ در حمله‌ی موشکی هلی‌کوپتر‌های امریکایی در نزدیکی فرودگاه بغداد همراه ابومهدی المهندس و تعدادی از اعضای حشدالشعبی به شهادت رسید. شهادت قاسم سلیمانی انقلاب بزرگی در ایران به‌پا کرد و دوستدارنش را در بهت فرو برد. وصیت‌نامه‌ی این شهید بزرگوار همزمان با چهلم وی و روزهای چهل و یکمین سالروز پیروزی انقلاب اسلامی منتشر شد. خواندن این وصیت‌نامه را به علاقه‌مندان و ادامه‌ دهنده‌گان راهش توصیه می‌کنیم. 

گزیده کتاب:

...خدایا برای دفاع از دینت، دویدم و افتادم و بلند شد! خدایا ثروت دستانم وقتی است که سلاح برای دینت به دست گرفتم! خدایا ثروت چشمانم گوهر اشک دفاع از مظلوم است! خدایا سپاس که مرا از اشک بر فرزندان فاطمه (س) بهره‌مند نمودی! خدایا مرا بپذیر آنچنان که شایسته تو باشم.امروز به تقدیر الهی از میان شما رفته‌ام.  امروز، قرارگاه حسین‌بن‌علی ایران است. فشار دشمنان، شما را دچار تفرقه نکند. خدای عزیز! سال‌هاست از کاروان شهدا جامانده‌ام. خداوندا مرا پاکیزه بپذیر، آن‌چنان که شایسته دیدارت شوم. خدایا برای دفاع از دینت، خندیدم و خنداندم، گریستم و گریاندم. خدایا مرا به قافله‌ای که به سویت آمدند، متصل کن! شهادت می‌دهم که قیامت حق است. قرآن حق است. بهشت و جهنّم حق است. سؤال و جواب حق است. معاد، عدل، امامت، نبوّت حق است. خداوندا! در دستانم چیزی را ذخیره کرده‌ام که به این ذخیره امید دارم و آن روان‌بودن پیوسته به سمت تو است. وقتی آن‌ها را به سمتت بلند کردم، وقتی آن‌ها را برایت بر زمین و زانو گذاردم، وقتی سلاح را برای دفاع از دینت به دست گرفتم؛ این‌ها ثروتِ دست من است.

گزیدۀ متن کتاب طاهر خان طومان
بچه‌های مذهبی، در محل هیئتی برپا کرده بودند به نام هیئت انصارالمهدی(عج) و سیدرضا هم هیئت را خیلی دوست داشت. کارهایش را هم انجام می‌داد. رئیس این هیئت هم دامادمان آقای رزاقی بود. سال‌ها از برپایی این هیئت می‌گذشت. سیدرضا بزرگ شده بود. یک روز آقای رزاقی آمد و به او گفت: «آقارضا می‌خوام جلسه انصارالمهدی(عج) رو تعطیل کنم.» مثل اینکه اتفاق عجیب و غیر منتظره‌ای افتاده باشد، گفت: «چرا؟ برای چی؟» آقای رزاقی گفت: «به‌خاطر اینکه بودجه نداریم.» آقارضا کمی فکر کرد و گفت: «با چقدر پول مشکل هیئت حل می‌شه؟» گفت: «حداقل صدهزار تومن.» من بهت می‌رسونم تا به برنامه‌ها و جلسات هیئت برسید.» آقای رزاقی هم گفت: باید این مبلغ همین الان دستم باشه تا بتونم وسیله‌های هیئت رو بخرم و همه رو جمع کنم.

گزیدۀ متن کتاب دخترها بابایی‌اند
دلم می‌خواهد بابا بهم غذا بدهد. بابا وقتی بود، برایم لقمه می‌گرفت. خودم بلدم بخورم، ولی بابا لقمه می‌گرفت. خب دوست داشتم. به‌قول بابا، دختر‌ها بابایی‌اند. بابا هم دوست داشت. لقمه‌هایش ماشین می‌شدند و می‌رفتند توی دهانم. انگار دهان من پارکینگ است. هواپیما می‌شدند، کشتی می‌شدند، سفینۀ آدم‌فضایی‌ها می‌شدند. هرچه می‌شدند دوست داشتند بروند توی شکم من.

گزیدۀ متن کتاب کاش برگردی
دستش را که گرفتم، یخ کرده بود، پاهایش می‌لرزید، رو به من گفت: «عزیز، نمی‌تونم راه برم، من‌و بغل می‌کنی؟» یک‌دستی فاطمه را بغل کردم و با دست دیگرم دوچرخه‌اش را گرفتم و راه افتادم. فاصلۀ زیادی تا خانه نبود، ولی آن چند دقیقه خیلی سخت گذشت. فاطمه محکم دستانش را دور گردن من انداخته بود و آرام اشک می‌ریخت و من مجبور بودم مثل همیشه نقش مادری را بازی کنم که قرار است سنگ‌صبور این خانواده باشد. هرچه جلوتر می‌رفتیم فاطمه محکم‌تر مرا بغل می‌کرد. می‌دانستم آغوش پدر می‌خواهد. حال خودم هم تعریفی نداشت. غربت خودم و دختر شهید را حس می‌کردم و روزهای سختی که قرار است بعد از این داشته باشیم.

گزیدۀ کتاب یک روز بعد از حیرانی
می‌دانی آرزوی دو چیز به دلم ماند. هم دلم می‌خواست یک دل سیر کتکت می‌زدم و هم دلم می‌خواست یک یادگاری از تو داشته باشم. در جریان یادگاری‌ها که هستی. همه را گذاشتند توی ویترین و درش را چندقفله کرده‌اند. از تو فقط چند عکس دارم که آن‌ها را از مهدیه گرفته‌ام. هرچه از تو مانده را مامان فاطمه بلوکه کرده. حتی کم مانده دور ویترین سیم خاردار بکشند. البته حق هم دارند. من اگر بودم شاید دزدگیر هم نصب می‌کردم. چه صحنۀ بامزه ای می‌شود که مثلاً یک نفر مهمان خانۀ شما باشد و بخواهد دور از چشم بقیه در ویترین را باز کند. آن‌وقت آژیر دزدگیر رسوایش می‌کند. من هم به‌قول خودت گوریل شدم وقتی به مهدیه گفتم در ویترین را باز کند و گفت در ویترین چندقفله است و کلیدش را هم احتمالاً یک نفر قورت داده...

گزیدۀ متن کتاب عباس برادرم
دفتر خاطراتم افتاد توی آب خیس شد. حالم خیلی گرفته شد. الان شش روز از قضیه می‌گذره. تازه دوباره ساعت 9 شب پنجشنبه 17دی‌ماه1394 هست و دفتر رو باز کردم. هنوز نم داره، اما شروع کردم نوشتن. کاش می‌تونستم متن خاطرات رو جوری بنویسم که دیگه نیازی به ویرایش نباشه، اما نمی‌شه. فعلاً هرچی به ذهنم می‌رسه و هرچی می‌بینم می‌نویسم، شاید یه روزی به دردم بخوره و شروع کنم پاک‌نویس کردن و... حداقل یه استفاده‌ای داشته باشه.

کتاب، داستان زندگی و شهادت شهید محمدحسین محمدخانی به روایت همسرش، مرجان درعلی است.

درباره‌ی کتاب قصه‌ی دلبری

کتاب قصه‌ی دلبری، روایتی متفاوت و خواندنی از زندگی شهید محمدحسین محمدخانی است. او از فعالان بسیج دانشجویی بود و در علمیات‌های تفحص پیکر شهدای دفاع مقدس، شرکت می‌کرد، کتاب قصه دلبری، روایتی از سبک زندگی این شهید است که همسرش از روزهای آشنایی در بسیج دانشجویی تا روزهای پس از شهادت او را بازگو می‌کند. او با ماجراهایی که در دانشگاه داشتند کتاب قصه دلبری را آغاز می‌کند و از خواستگاری‌های پی‌ در پی او می‌گوید. تا به زمانی که می‌رسد که نظرش عوض می‌شود و تصمیم می‌گیرد که به این خواستگار جواب مثبت بدهد.

گزیده کتاب:

آمد اتاق بسیج خواهران و پشت به ما و رو به دیوار نشست. آن دفعه را خودخوری کردم. دفعه بعد رفت کنار میز که نگاهش به ما نیفتد. نتوانستم جلوی خودم را بگیرم، بلندبلند اعتراضم را به بچه‌ها گفتم. به در گفتم تا دیوار بشنود، زور می زد تا جلوی خنده‌اش را بگیرد. معراج شهدای دانشگاه انگار ارث پدرش بود.هر موقع می‌رفتیم، با دوستانش آن‌جا می‌پلکیدند. زیرزیرکی می‌خندیدم و می‌گفتم:« بچه‌ها، بازم دار و دسته محمدخانی!»

بعضی از بچه‌های بسیج با سبک و سیاق و کار و کردارش موافق بودند، بعضی هم مخالف، معروف بود به تندروی کردن و متحجر بودن. از او حساب می‌بردند، برای همین ازش بدم می‌آمد. فکر می‌کردم از این آدم‌های خشک مقدس از آن طرف بام افتاده است. آن‌هایی که با افکار و رفتارش موافق بودند می گفتند: «شبیه شهداست، مداحی می‌کنه، میره تفحص شهدا!».

کتاب عمار حلب؛ محمدحسین محمدخانی، جلد هفتم از مجموعه مدافعان حرم و نوشته محمدعلی جعفری است که در انتشارات روایت فتح به چاپ رسیده است.

انتشارات روایت فتح که در زمینه چاپ کتاب‌های دفاع مقدس، خاطرات شهدا و ادبیات پایداری فعالیت‌های گسترده‌ای دارد، از زیرمجموعه‌های بنیاد فرهنگی روایت فتح است. بنیاد فرهنگی روایت فتح متولی جشنواره‌های بین‌المللی فیلم مقاومت، جشنواره تئاتر مقاومت، جشنواره هنر مقاومت است و در حوزه‌های تئاتر و هنرهای نمایشی، مستند، سینما، هنرهای تجسمی، ادبیات و رسانه فعالیت دارد. کتاب عمار حلب؛ محمدحسین محمدخانی، روایاتی از زندگی و رشادت‌های این شهید بزرگ مدافع حرم است.

گزیدۀ متن کتاب طاهر خان طومان
بچه‌های مذهبی، در محل هیئتی برپا کرده بودند به نام هیئت انصارالمهدی(عج) و سیدرضا هم هیئت را خیلی دوست داشت. کارهایش را هم انجام می‌داد. رئیس این هیئت هم دامادمان آقای رزاقی بود. سال‌ها از برپایی این هیئت می‌گذشت. سیدرضا بزرگ شده بود. یک روز آقای رزاقی آمد و به او گفت: «آقارضا می‌خوام جلسه انصارالمهدی(عج) رو تعطیل کنم.» مثل اینکه اتفاق عجیب و غیر منتظره‌ای افتاده باشد، گفت: «چرا؟ برای چی؟» آقای رزاقی گفت: «به‌خاطر اینکه بودجه نداریم.» آقارضا کمی فکر کرد و گفت: «با چقدر پول مشکل هیئت حل می‌شه؟» گفت: «حداقل صدهزار تومن.» من بهت می‌رسونم تا به برنامه‌ها و جلسات هیئت برسید.» آقای رزاقی هم گفت: باید این مبلغ همین الان دستم باشه تا بتونم وسیله‌های هیئت رو بخرم و همه رو جمع کنم.

گزیدۀ متن کتاب دخترها بابایی‌اند
دلم می‌خواهد بابا بهم غذا بدهد. بابا وقتی بود، برایم لقمه می‌گرفت. خودم بلدم بخورم، ولی بابا لقمه می‌گرفت. خب دوست داشتم. به‌قول بابا، دختر‌ها بابایی‌اند. بابا هم دوست داشت. لقمه‌هایش ماشین می‌شدند و می‌رفتند توی دهانم. انگار دهان من پارکینگ است. هواپیما می‌شدند، کشتی می‌شدند، سفینۀ آدم‌فضایی‌ها می‌شدند. هرچه می‌شدند دوست داشتند بروند توی شکم من.

رجایی فر در چهارم تیر ماه ۱۳۵۴ در یکی از روستاهای کامی‌کلا شهرستان بابل متولد شد. دوران تحصیلات اش را در همان منطقه تا سطح دیپلم به پایان رساند. همان سال اول خدمت سربازی ازدواج کرد و حاصل این ازدواج تا زمان شهادت سه فرزند بود. در امتداد خدمت مقدس سربازی، در سال ۱۳۸۷ به عضویت پاسداری در سپاه متنعم شد. در سال ۱۳۸۲ در دانشگاه آزاد اسلامی در رشته مدیریت بازرگانی و برای ارشد رشته مدیریت استراتژیک در سال 1392 این رشته را به پایان رساند. در دومین اعزام خود فروردین ۱۳۹۵ و پس از رزم سنگین ۲۲ روزه در مناطق عملیاتی حلب، خان طومان به همراه 14 تن از همرزمانش به درجه رفیع شهادت نائل آمد و همچنان پیکر پاک و خسته‌اش به وطن بازنگشته است.

گزیدۀ متن کتاب حواله عاشقی
به‌نظرت شروع مسیر شهادت کجاست؟ جنگ؟ جبهه؟ ثبت‌نام در نیروهای مسلح؟ نه جانم! شروع راه شهادت از همین جاییه که ایستادی. اگه دنبال فیض شهادتی، باید منش شهدا رو داشته باشی. به قول سردار شهید قاسم سلیمانی: «شرط شهید شدن، شهید بودنه.» شهید رجایی‌فر از خیلی وقت پیش از شهادتش، حوالۀ عاشقی رو گرفته بود

گزیدۀ متن کتاب کاش برگردی
دستش را که گرفتم، یخ کرده بود، پاهایش می‌لرزید، رو به من گفت: «عزیز، نمی‌تونم راه برم، من‌و بغل می‌کنی؟» یک‌دستی فاطمه را بغل کردم و با دست دیگرم دوچرخه‌اش را گرفتم و راه افتادم. فاصلۀ زیادی تا خانه نبود، ولی آن چند دقیقه خیلی سخت گذشت. فاطمه محکم دستانش را دور گردن من انداخته بود و آرام اشک می‌ریخت و من مجبور بودم مثل همیشه نقش مادری را بازی کنم که قرار است سنگ‌صبور این خانواده باشد. هرچه جلوتر می‌رفتیم فاطمه محکم‌تر مرا بغل می‌کرد. می‌دانستم آغوش پدر می‌خواهد. حال خودم هم تعریفی نداشت. غربت خودم و دختر شهید را حس می‌کردم و روزهای سختی که قرار است بعد از این داشته باشیم.

گزیدۀ کتاب یک روز بعد از حیرانی
می‌دانی آرزوی دو چیز به دلم ماند. هم دلم می‌خواست یک دل سیر کتکت می‌زدم و هم دلم می‌خواست یک یادگاری از تو داشته باشم. در جریان یادگاری‌ها که هستی. همه را گذاشتند توی ویترین و درش را چندقفله کرده‌اند. از تو فقط چند عکس دارم که آن‌ها را از مهدیه گرفته‌ام. هرچه از تو مانده را مامان فاطمه بلوکه کرده. حتی کم مانده دور ویترین سیم خاردار بکشند. البته حق هم دارند. من اگر بودم شاید دزدگیر هم نصب می‌کردم. چه صحنۀ بامزه ای می‌شود که مثلاً یک نفر مهمان خانۀ شما باشد و بخواهد دور از چشم بقیه در ویترین را باز کند. آن‌وقت آژیر دزدگیر رسوایش می‌کند. من هم به‌قول خودت گوریل شدم وقتی به مهدیه گفتم در ویترین را باز کند و گفت در ویترین چندقفله است و کلیدش را هم احتمالاً یک نفر قورت داده...

گزیدۀ متن کتاب عباس برادرم
دفتر خاطراتم افتاد توی آب خیس شد. حالم خیلی گرفته شد. الان شش روز از قضیه می‌گذره. تازه دوباره ساعت 9 شب پنجشنبه 17دی‌ماه1394 هست و دفتر رو باز کردم. هنوز نم داره، اما شروع کردم نوشتن. کاش می‌تونستم متن خاطرات رو جوری بنویسم که دیگه نیازی به ویرایش نباشه، اما نمی‌شه. فعلاً هرچی به ذهنم می‌رسه و هرچی می‌بینم می‌نویسم، شاید یه روزی به دردم بخوره و شروع کنم پاک‌نویس کردن و... حداقل یه استفاده‌ای داشته باشه.

کتاب، داستان زندگی و شهادت شهید محمدحسین محمدخانی به روایت همسرش، مرجان درعلی است.

درباره‌ی کتاب قصه‌ی دلبری

کتاب قصه‌ی دلبری، روایتی متفاوت و خواندنی از زندگی شهید محمدحسین محمدخانی است. او از فعالان بسیج دانشجویی بود و در علمیات‌های تفحص پیکر شهدای دفاع مقدس، شرکت می‌کرد، کتاب قصه دلبری، روایتی از سبک زندگی این شهید است که همسرش از روزهای آشنایی در بسیج دانشجویی تا روزهای پس از شهادت او را بازگو می‌کند. او با ماجراهایی که در دانشگاه داشتند کتاب قصه دلبری را آغاز می‌کند و از خواستگاری‌های پی‌ در پی او می‌گوید. تا به زمانی که می‌رسد که نظرش عوض می‌شود و تصمیم می‌گیرد که به این خواستگار جواب مثبت بدهد.

گزیده کتاب:

آمد اتاق بسیج خواهران و پشت به ما و رو به دیوار نشست. آن دفعه را خودخوری کردم. دفعه بعد رفت کنار میز که نگاهش به ما نیفتد. نتوانستم جلوی خودم را بگیرم، بلندبلند اعتراضم را به بچه‌ها گفتم. به در گفتم تا دیوار بشنود، زور می زد تا جلوی خنده‌اش را بگیرد. معراج شهدای دانشگاه انگار ارث پدرش بود.هر موقع می‌رفتیم، با دوستانش آن‌جا می‌پلکیدند. زیرزیرکی می‌خندیدم و می‌گفتم:« بچه‌ها، بازم دار و دسته محمدخانی!»

بعضی از بچه‌های بسیج با سبک و سیاق و کار و کردارش موافق بودند، بعضی هم مخالف، معروف بود به تندروی کردن و متحجر بودن. از او حساب می‌بردند، برای همین ازش بدم می‌آمد. فکر می‌کردم از این آدم‌های خشک مقدس از آن طرف بام افتاده است. آن‌هایی که با افکار و رفتارش موافق بودند می گفتند: «شبیه شهداست، مداحی می‌کنه، میره تفحص شهدا!».

کتاب عمار حلب؛ محمدحسین محمدخانی، جلد هفتم از مجموعه مدافعان حرم و نوشته محمدعلی جعفری است که در انتشارات روایت فتح به چاپ رسیده است.

انتشارات روایت فتح که در زمینه چاپ کتاب‌های دفاع مقدس، خاطرات شهدا و ادبیات پایداری فعالیت‌های گسترده‌ای دارد، از زیرمجموعه‌های بنیاد فرهنگی روایت فتح است. بنیاد فرهنگی روایت فتح متولی جشنواره‌های بین‌المللی فیلم مقاومت، جشنواره تئاتر مقاومت، جشنواره هنر مقاومت است و در حوزه‌های تئاتر و هنرهای نمایشی، مستند، سینما، هنرهای تجسمی، ادبیات و رسانه فعالیت دارد. کتاب عمار حلب؛ محمدحسین محمدخانی، روایاتی از زندگی و رشادت‌های این شهید بزرگ مدافع حرم است.